Ένας εξαρτημένος θα πρέπει να μπει στη διαδικασία να αντιμετωπίσει την εξάρτηση οικειοθελώς. Η ακούσια θεραπεία επειδή δεν υποστηρίζεται από τον εθισμένο και συχνά στερείται κινήτρου, καθιστά την πιθανότητα της υποτροπής μεγαλύτερη. Στην Ολλανδία, ένας εξαρτημένος μπορεί να θεραπευτεί παρά τη θέλησή του μόνο εάν είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του ή για κάποιον άλλον και ειδικά όταν αντιμετωπίζει προβλήματα με την αστυνομία. Εκτός από την εξάρτησή τους, πολλοί άνθρωποι που είναι εθισμένοι σε μια ουσία ή συμπεριφορά, υποφέρουν και από άλλα είδη ασθενειών ή ψυχιατρικών διαταραχών. Αυτή η ομάδα εξαρτημένων χρειάζεται εξειδικευμένη φροντίδα και ένα κατάλληλο περιβάλλον για να μείνουν. Η «επιβεβλημένη» θεραπεία εφαρμόζεται ενώ ο πάσχων βρίσκεται σε περιορισμό αλλά καταλήγει να μην είναι μια ανθεκτική λύση στο χρόνο. Ωστόσο, το πλεονέκτημα της οικειοθελούς θεραπείας συγκρινόμενη με την ακούσια δεν έχει αποδειχτεί. Για πολύ καιρό θεωρούνταν ότι μόνο η οικειοθελής θεραπεία ήταν χρήσιμη, αλλά σήμερα η ακούσια θεραπεία μελετάται όλο και περισσότερο.