Συνήθως, η αυτοκτονία των σχιζοφρενών δεν είναι μια ψυχωτική συνέπεια της νόσου. Όπως υπογραμμίζει ο κοινωνιολόγος J. Baecter (1979), ο σχιζοφρενής δεν αυτοκτονεί ως σχιζοφρενής, αλλά ως άνθρωπος που γνωρίζει ότι είναι σχιζοφρενής ή απειλείται να γίνει και επιθυμεί να ξεφύγει από μια τέτοια μοίρα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος υφίσταται κατά τη διάρκεια των κλινικών υποτροπών και νοσηλειών, ιδιαίτερα μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.

Γενικά, προηγούμενες απόπειρες, μεγάλη θεραπευτική εξάρτηση, έντονο άγχος, κατάθλιψη, αισθήματα έλλειψης βοήθειας, μοναξιά και ανεργία, ιδιαίτερα στους άντρες σχιζοφρενείς, συνδέονται με μεγάλο κίνδυνο αυτοκτονίας. Σε σχέση με όλα τα προηγούμενα, στη σχιζοφρένεια λοιπόν ο κίνδυνος αυτοκτονίας είναι υψηλός, περίπου το 10% αυτοκτονούν και είναι συνήθως νέοι σε ηλικία ασθενείς στην αρχή της νόσου τους.