Τα πιο σοβαρά σε ένταση και διάρκεια Ι.Α.Σ. συνήθως οφείλονται σε συγκεκριμένες ψυχιατρικές διαταραχές. Πριν περιγραφούν αυτές ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετά μη ψυχιατρικά νοσήματα κατά την έναρξή τους δεν είναι δυνατό να αποκαλυφτούν. Συχνά π.χ. αναφέρεται η πολλαπλή σκλήρυνση ή κάποιες ενδοκρινικές διαταραχές. Επίσης αυτοάνοσες παθήσεις όπως ο Σ.Ε.Λ. Ο θεράπων γιατρός, λοιπόν, πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ της βοήθειας που μπορεί να προσφέρει σε έναν ασθενή με κάποια πιθανή ψυχιατρική διαταραχή και της βλάβης που μπορεί να προκαλέσει επειδή δεν έδειξε την απαιτούμενη σοβαρότητα κατά την εξέταση του ασθενή (ακριβώς το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τους ψυχιάτρους : η εύκολη και επιπόλαιη ψυχιατρική διάγνωση αποτελεί κακή πρακτική όπως ακριβώς και στην περίπτωση του παθολόγου που απορρίπτει τα συμπτώματα του ασθενή του λέγοντάς του ότι δεν έχει τίποτα).