Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να θεραπευτούν άτομα εξαρτημένα από την ηρωίνη. Ένας μακροχρόνιος χρήστης (κάποιος που έχει κάνει χρήση για περισσότερο από ένα χρόνο) συχνά πρέπει να κάνει χρήση μεθαδόνης ή LAAM (ένας παρασκεύασμα μακράς δράσης) για να περιορίσει τα στερητικά συμπτώματα της εξάρτησης. Με τη χρήση αυτής της ουσίας οι ασθενείς μπορούν να σταθεροποιηθούν και να ξεκινήσουν την αποκατάστασή τους. Ωστόσο, ορισμένοι ασθενείς δεν θα μπορέσουν ποτέ να παραμείνουν «καθαροί» για πολύ καιρό. Σε αυτή την περίπτωση είναι καλύτερο να δοθεί έμφαση στον περιορισμό των σωματικών κινδύνων και της πιθανότητας του θανάτου. Οι ψυχοκοινωνικές θεραπείες είναι ένα αποτελεσματικό τμήμα ενός συνολικού θεραπευτικού πλάνου για ασθενείς με διαταραχές που σχετίζονται με το όπιο. Η γνωστική –συμπεριφοριστική θεραπεία, η συμπεριφορική θεραπεία, η ψυχοδυναμική θεραπεία, η ομαδική και η οικογενειακή θεραπεία είναι αποτελεσματικές για άτομα εξαρτημένα από την ηρωίνη. Η επιλογή μιας συγκεκριμένη θεραπεία θα πρέπει να γίνει όταν είναι φανερό το τι ο ασθενής θέλει, τι προβλήματα θα πρέπει να επιλυθούν, εάν υπάρχουν άλλα ψυχολογικά προβλήματα και ποια ήταν τα αποτελέσματα από προηγούμενες θεραπείες. Ένας ασθενής με ήπια ή μέτρια στερητικά συμπτώματα μπορεί μερικές φορές να ξεπεράσει αυτά τα προβλήματα στο σπίτι. Η θεραπεία του στερητικού συνδρόμου της ηρωίνης συνήθως επικεντρώνεται στην ανακούφιση των κρίσιμων συμπτωμάτων και στην κινητοποίηση του ασθενή να λάβει μέρος σε μια μακράς διάρκειας θεραπεία για εξάρτηση από ηρωίνη. Η μεθαδόνη ή το LAAM μπορούν να χορηγηθούν προσωρινά και επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί η Κλονιδίνη για να καταστείλει τα στερητικά συμπτώματα. Η χρήση άλλων ναρκωτικών μπορεί να εμποδίσει ή να περιπλέξει την προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ο εθισμός.

Η επιτυχία της θεραπείας εξαρτάται από πολλά πράγματα όπως:

– Την ποσότητα και το είδος της ουσίας που λαμβάνεται.

– Τη σοβαρότητα της διαταραχής και τις συνέπειες.

– Ταυτόχρονες σωματικές και/ή ψυχολογικές διαταραχές.

– Τα ισχυρά και αδύναμα χαρακτηριστικά του ασθενή.

– Το κίνητρο του ασθενή.

– Το κοινωνικό περιβάλλον του ασθενή (φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, οικογένεια).